Ψυχολόγος online Χριστίνα Ερατώ Ζυμβραγού στην Σκύδρα
Οικογένεια, Συναισθήματα, Φιλοσόφησέ το

Βρήκες το νόημα των εορτών;

Αυτές τις μέρες, έχουμε όλοι υποχρεωτικά αλλάξει ότι είχαμε κανονίσει.. τις συναθροίσεις, τα οικογενειακά γεύματα, τις βόλτες, τις εκδρομές..

Έχοντας βιώσει μια ή πολλών τύπων απώλειας, καλούμαστε να βρούμε καινούργιες ισορροπίες ώστε να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Τις έχουμε βρει όμως;

Πρέπει να θέλεις να επιβιώσεις μια τέτοια εποχή και να αναπτύξεις τόσους όσους χρειάζεσαι απο τους μηχανισμούς άμυνας ώστε να μην τα βάλεις με τον εαυτό σου.

Κοίτα γύρω σου, είσαι ελεύθερος μέσα σε τόσους περιορισμούς, να επιλέξεις αν θέλεις να προχωρήσεις και να χαρείς τον μινιμαλισμό της εποχής.. Βρες αυτό το κάτι, το λίγο, να σε γεμίσει. Βρες μια στιγμή, μια λεπτομέρεια, μια θέα να σε γαληνέψει.

Ψάξε στο μυαλό σου αναμνήσεις και χτίσε όνειρα για το αύριο. Κάποτε κάτι ήθελες και δεν είχες χρόνο να το υλοποιήσεις. Έχεις χρόνο να αρχίσεις πάλι από την αρχή και να δεις τι πραγματικά θέλεις.

Βάλε στόχους.

Γίνε παιδί, θυμήσου τι ωραία ήτανε κάποτε που ήτανε όλα πιο απλά για σένα. Σιγά σιγά θα προσθέσεις υποχρεώσεις στο μυαλό σου.. Για λίγο όμως, γίνε πάλι παιδί και κοίτα τα φωτάκια του δέντρου με μαγεία, όπως τα κοιτούσες τότε.

Θυμάσαι;

Ψυχολόγος online Χριστίνα Ερατώ Ζυμβραγού στην Σκύδρα
Οικογένεια, Συναισθήματα

Μπαμπάς και παιδί.. Ιερός δεσμός.

Το μεγάλωμα των παιδιών είναι τόσο προσωπική όσο και ομαδική υπόθεση. Αφορά “πυλώνες”. Τους γονείς του παιδιού. Τους κηδεμόνες.

Οι ευθύνες μοιράζονται, η αγάπη πολλαπλασιάζεται. Τα άγχη βρίσκουν λύσεις και οι αγωνίες κατανόηση.

Το μεγάλωμα του παιδιού είναι ένα όμορφο “παιχνίδι” που μπορεί να εμπλέκονται όλοι στην οικογένεια του, γιατί απ’ όλους μπορεί να πάρει κάτι. Θα μαθητεύσει δίπλα στη μαμά.. θα μαθητεύσει δίπλα στον μπαμπά. Θα του μεταφέρουν την παιδεία και το νοιάξιμο που ο μόνος τρόπος να το μάθει είναι να αρχίσει να το μιμείται ..

Θα μάθει πως είναι να συζητάνε όλοι μαζί, να ακούγονται σε μια συζήτηση, να υπάρχουν ευθύνες ναι, αλλά να μοιράζονται κιόλας. Ο χρόνος είναι σημαντικός για όλους και μέσα σε μια ομάδα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να λειτουργούμε και για τον εαυτό μας. Εκεί είναι η μαγεία. Να είμαστε όλοι μαζί και να σεβόμαστε τον προσωπικό χρόνο της κάθε μονάδας που απαρτίζεται η ομάδα μας. Η προσωπική αγκαλιά του μπαμπά με το παιδί είναι ιερός χρόνος. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο μπαμπά.. ο χρόνος σταματά και γαληνεύει ο ένας τον άλλον.

Οι ανάγκες του παιδιού έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους γύρω του. Σε βλέπει, κυκλοφορείς στο σπίτι.. θέλει να σου τραβήξει την προσοχή, θέλει να ασχοληθείς για λίγο μαζί του. Μια αγκαλιά.. Μια αγκαλιά με τη μαμά τώρα.. και μετά πάλι με τον μπαμπά.. και μετά θα παίξει, θα ψάξει τον δικό του προσωπικό χρόνο και θα επενδύσει σε αυτόν.. θα εξερευνήσει.. και θα ψάξει πάλι να σε βρει. Μια ακόμα αγκαλιά.. μια μικρή βοήθεια με το παιχνίδι, να παίξετε ρόλους, να βοηθήσεις στα μαθήματα του σχολείου.. να μάθετε μαζί κηπουρική.

Ο ρόλος του μπαμπά στη ζωή του παιδιού είναι εξίσου σημαντικός με της μητέρας.

Αποδέξου τον. Σεβόμαστε τους γονείς του παιδιού ισάξια.

Ψυχολόγος online Χριστίνα Ερατώ Ζυμβραγού στην Σκύδρα
Οικογένεια

Τι είναι πένθος; Τι μπορώ να κάνω εάν το παιδί μου πενθεί;

Πολλοί γονείς με ρωτάνε πως μπορούνε να διαχειριστούν κάποιο πένθος μέσα στην οικογένεια και πως μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους ώστε να το ξεπεράσουν. Ας αποσαφηνίσουμε πρώτα τι σημαίνει πένθος, από πού μπορεί να προέλθει και πως μπορούμε να το ανιχνεύσουμε.

Όταν μιλάμε για πένθος αναφερόμαστε σε μια συναισθηματική κατάσταση που μπορεί να μπει ο καθένας από μας σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του, ανήλικη (τα παιδιά μας) ή στην ενήλικη εάν γίνει κάτι το οποίο θα αλλάξει την ροή της καθημερινότητας, κάτι αρνητικό που θα προκαλέσει δυσφορία και συναισθήματα που δεν θα θέλαμε να έχουμε όπως θυμό, άγχος, απόγνωση κτλ. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση λοιπόν μετά από κάποιο σοκ που δεχόμαστε.

Η κατάσταση του πένθους εμφανίζεται πιο συχνά όταν καλείται κάποιος να διαχειριστεί μια απώλεια θανάτου, αγαπημένου προσώπου.
Σύνηθες είναι επίσης το να βιώσει πένθος κάποιος όταν χάσει τη δουλειά του, όταν δεν επαρκούν τα οικονομικά για να ζήσει αξιοπρεπώς, όταν κλονιστεί ο γάμος του, ένας χωρισμός, ναρκωτικά, όταν μάθει άσχημα νέα για κάποιον που αγαπάει, όταν προκύψει ένα πρόβλημα υγείας στον ίδιο ή σε τρίτο που έχει άμεσο αντίκτυπο πάνω του (όπως στους γονείς του, στα παιδιά του..). 

Ο χρόνος βοηθάει στο να γιατρέψει την πληγή αν και συνήθως το πώς θα διαχειριστεί ο κάθε άνθρωπος την κατάσταση πένθους του είναι μια προσωπική υπόθεση που μπορεί να τον ωθήσει να αποτραβηχτεί από τη ζωή, να υπάρχει έκπτωση της λειτουργικότητας σε διάφορους τομείς της ζωής του, να προσπαθήσει κατευθείαν να αναπληρώσει το κενό, ακόμα και το να προχωρήσει κατευθείαν χωρίς να διαχειριστεί τα συναισθήματα ως μια κατάσταση άμυνας λόγω έντονου πόνου ή/και απόγνωσης.

Υπάρχουν περιπτώσεις πένθους όπου το άτομο δεν θέλει να προχωρήσει, δείχνοντας προσκόλληση στο παρελθόν (όπου υπήρχε ακόμα το άλλο άτομο εν ζωή, υπήρχε ακόμα η δουλειά πριν την ανεργία, περνούσε καλά με την παρέα κτλ), πιστεύει ότι δεν αξίζει να ζει μετά το συγκεκριμένο συμβάν και δεν έχει καμία επιθυμία να συνεχίσει τη ζωή του.

Σκοπός είναι το άτομο να βγει από αυτό το λαβύρινθο και να επανέλθει στο «κανονικό» του συναίσθημα. Η Elisabeth Kübler-Ross μέσα από δικές της έρευνες μας βοήθησε να έχουμε έναν «μπούσουλα» για τα 5 στάδια του πένθους, συναισθηματικές φάσεις που θα περάσει συνήθως κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια του πένθους, τα παιδιά και οι ανήλικες.

Αν και τα στάδια είναι πέντε δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα περάσουμε όλα ή ότι υπάρχει χρονικό όριο για το πόσο θα «καθίσουμε» στο κάθε ένα. Οι περισσότεροι άνθρωποι για να ξεπεράσουνε το πένθος όμως τα βιώνουν. 

Θα τα περάσουμε για να το ξεπεράσουμε. 

Γονείς, το μυστικό είναι να βρισκόμαστε κοντά στα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους από την αρχή, να επικοινωνούμε, να τα γνωρίσουμε να μπορούμε να δούμε τις αλλαγές στο συναίσθημα τους ή στη συμπεριφορά τους ώστε όταν εμφανιστούν τα σημάδια του πένθους να είμαστε δίπλα τους. Τα παιδιά δεν θα πτοηθούν τόσο με τα οικονομικά σας ή εάν χάσετε την δουλειά σας, παρά ταύτα μπορεί να νιώσουν άσχημα και να πενθήσουν για μια αποτυχία στα μαθήματα (π.χ. στις πανελλήνιες), μια ερωτική απογοήτευση και φυσικά μέσω ενός θανάτου κοντινού αγαπημένου προσώπου τους (π.χ. φίλος, γονέας, παππούδες, ακόμα και για το κατοικίδιο τους!)

Μην ξεχνάμε ότι η απώλεια συμβολίζει το τέλος μιας γνωστής κατάστασης, πληγωνόμαστε βαθιά, το πέρασμα σε κάτι άλλο, άγνωστο, που φοβίζει. «Πως θα ζήσω χωρίς τη γιαγιά μου;» «Πως θα συνεχίσω χωρίς τον σύζυγό μου;», «Πως θα συνεχίσω εφόσον δεν πέρασα σε κάποια σχολή;».

Οι άνθρωποι όντας διαφορετικοί μεταξύ τους συμπεριφέρονται διαφορετικά συναισθηματικά και πρακτικά. 

Σε περίπτωση που το άτομο ΔΕΝ μπορεί να επιστρέψει στην καθημερινότητα που είχε πριν γίνει το συμβάν χρειάζεται μια πιο εξειδικευμένη βοήθεια. 

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ

ΑΡΝΗΣΗ: Είναι ένα αρχικό στάδιο όπου λειτουργεί και σαν μηχανισμός άμυνας, όπου το άτομο δεν θέλει να πιστέψει αυτό που έχει συμβεί, ότι έχει έρθει το τέλος για κάτι. Προσπαθεί να αποτρέψει συναισθήματα όπως την ύπαρξη άγχους.  

ΘΥΜΟΣ: Έχοντας συνειδητοποιήσει την απώλεια, βγάζει θυμό. Μαλώνει και ρίχνει ευθύνες σε τρίτους (είτε φταίνε είτε όχι), κυρίως σε άτομα που βρίσκονται κοντά του όπως γονείς και χάνει την πίστη του προς το Θεό. Όσοι βρεθείτε δίπλα σε άτομο που περνάει αυτό το στάδιο του πένθους θυμηθείτε ότι δεν αφορά εσάς. Αφορά ένα ξέσπασμα που θα βοηθήσει το άτομο να περάσει στο επόμενο στάδιο.  Συχνά όσοι στηρίζουν άτομα που βγάζουν θυμό κατά τη διάρκεια του πένθους, γεμίζουν με ενοχές μέσω των επιθέσεων που δέχονται. 

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ: Εδώ συνήθως αρχίζουν οι ενοχές και το άτομο ζητάει να δώσει «κάτι» προκειμένου να εξαγοράσει χρόνο με το αγαπημένο του πρόσωπο. «Θα διαβάζω περισσότερο», «Θα είμαι καλύτερο παιδί», «Δεν θα μαλώνω με την αδελφή μου».. κτλ. Είναι το στάδιο που σκέφτεται ο πενθών τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά για να είχε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα και να είχε αποφύγει την απώλεια. Σε αυτό το στάδιο υπάρχει προσκόλληση για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: Όλα τα συναισθήματα εδώ είναι φυσιολογικά όσο άσχημα και εάν είναι. Το άτομο έχει αρχίσει να δέχεται την απώλεια και εμφανίζει συναισθήματα όπως φόβο, θλίψη, πόνο, στεναχώρια, αβεβαιότητα για το τώρα και το μέλλον. Είναι το στάδιο όπου το άτομο νιώθει αβοήθητο και ότι κανείς δεν το καταλαβαίνει. Όταν σταδιακά αρχίσουν να υποχωρούν τα άσχημα συναισθήματα θα μπορέσει να σκεφτεί διαφορετικά και θα εκτιμήσει τη βοήθεια από τρίτους. 

ΑΠΟΔΟΧΗ:  Το τελικό στάδιο του πένθους. Ο πενθών αποδέχεται το γεγονός ως κάτι αληθινό που συμβαίνει ή έχει συμβεί. Οι κινήσεις του είναι κινήσεις συμφιλίωσης με το άτομο που πρόκειται να χάσει ή έχασε. Αποχαιρετά, κλείνει υποθέσεις, τα «βρίσκει με τον εαυτό του» και επιστρέφει στην κατάσταση που βρισκόταν συναισθηματικά πριν αρχίσει το πένθος. Γίνεται λειτουργικός και πάλι στην καθημερινότητα και κάνει σχέδια για το αύριο.

Τα στάδια αυτά δεν έχουν προγραμματισμένη χρονική διάρκεια και ακολουθεί το ένα το άλλο με συγκεκριμένη πορεία, αλλά στο τέλος το άτομο επιλύει το δύσκολο συναίσθημα και ανασυγκροτείται. Αξίζει να σημειωθεί ότι η απώλεια παίρνει πολύ σοβαρή υπόσταση στο συναίσθημα ενός ανθρώπου και ενδέχεται να αποτυπωθεί από τον καθένα με διαφορετική ένταση. Σε όλα αυτά τα στάδια σημαντική είναι η υποστήριξη και η ενθάρρυνση του ατόμου, πάντα όμως με σεβασμό στο συναίσθημά του.  

Πιστεύοντας στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, δεν μπορούμε να βάλουμε καλούπια για χρονικά περιθώρια. Το πένθος είναι μια σημαντική διαδικασία όπου ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά και στον δικό του χρόνο. Στηρίζουμε και υποστηρίζουμε τα άτομα που πενθούν χωρίς να επεμβαίνουμε. Σεβόμαστε την απώλεια, όποια και εάν είναι και βρισκόμαστε ένα βήμα κοντά ώστε να μπορέσουμε να επέμβουμε όταν μας ζητηθεί. 

Οποιαδήποτε αλλαγή στην καθημερινότητα μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα πένθους ακόμα και εάν δεν είναι αρνητική αυτή η αλλαγή. Μια αλλαγή στον επαγγελματικό τομέα μπορεί να επιφέρει συναισθήματα και μια αντίδραση θλίψης ίδια με αυτή της απώλειας. Αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος π.χ. όταν δεχτεί μια καινούργια θέση εργασίας, θα αλλάξει επαγγελματικό χώρο, διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, θα χάσει παλιούς συναδέλφους, όλες τις γνωστές συνήθειες. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο παιδί όταν θα χρειαστεί λ.χ. να αλλάξει σχολείο λόγω μιας μετακόμισης. Αλλάζει περιβάλλον, χάνει φίλους, πρέπει να εγκλιματιστεί με τον καινούργιο χώρο κτλ. 

Η ζωή ακολουθεί εξελικτική πορεία, κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα 

όπως το ότι μεγαλώνουμε. Κάποια απλώς συμβαίνουν όπως το να πεθάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο. 

Είναι στο χέρι μας να το διαχειριστούμε και να επιλέξουμε να συνεχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας.  

  • Βιβλιογραφία: 
  • Kubler-Ross, E (2005) On Grief and Grieving: Finding the Meaning of Grief Through the Five Stages of Loss, Simon & Schuster Ltd
  • Scire, P (2007). “Applying Grief Stages to Organizational Change.”
Ψυχολόγος online Χριστίνα Ερατώ Ζυμβραγού στην Σκύδρα
Οικογένεια

ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας)

Η συγκεκριμένη διαταραχή συναντάται σε ένα ποσοστό 4% στον γενικό πληθυσμό και σε ένα ποσοστό περίπου 8% σε παιδιά (κυρίως 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών και κυρίως με τα 2/3 να είναι αγόρια). Κατά βάση κληρονομική νόσος οφείλεται σε κάποια δυσλειτουργία του εγκεφάλου χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητα και ως αιτιολογικός παράγοντας της νόσου.  Σε χώρες του εξωτερικού κυρίως στις ΗΠΑ είναι μια νόσος που αντιμετωπίζεται ακόμα και με φαρμακευτική αγωγή.  Για να μπορεί να γίνει μια σωστή αξιολόγηση θα πρέπει τα συμπτώματα να διαρκέσουν τουλάχιστον 6 μήνες και ΠΡΙΝ την ηλικία των 7 ετών, κάποιες φορές σε συνδυασμό με γλωσσικές ή μαθησιακές δυσκολίες. 

Οι γονείς ΔΕΝ πρέπει να αισθάνονται άσχημα για τη συμπεριφορά του παιδιού τους!

Ας δούμε αναλυτικά κάποιες συμπεριφορές. 

Δυσκολία στη συγκέντρωση με λάθη απροσεξίας (παίζει με διαφορετικό παιχνίδι κάθε 30 δεύτερα, δεν μπορεί να διαβάσει κάτι από την αρχή μέχρι το τέλος ούτε να ολοκληρώσει τη πρόταση που αρχίζει,  συνήθως πηδά από θέμα σε θέμα σε χρόνο άψε σβήσε! ..)

Η προσοχή του αποσπάται από οτιδήποτε, και συνήθως φαίνεται αφηρημένο και απορροφημένο στις δικές του δραστηριότητες, φαίνεται να μην ακούει και αντιδρά μόνο σε ο,τι το ενδιαφέρει. 

Στο δωμάτιο του παιδιού μπαίνεις μόνο ως καβαλάρης!  Η λέξη συμμαζεύω δεν ξέρει τι σημαίνει και χάνει τα πράγματα του σε μόνιμη βάση ή απλά ξεχνά που τα έχει φυλάξει. 

Όταν η ελλειμματική προσοχή συνδεθεί με υπερκινητικότητα θα παρατηρήσετε και τα εξής: 

Σίφουνας! Κινείται με μεγάλες ταχύτητες προς όλες τις κατευθύνσεις.

Συχνά δέχεται παρατήρηση από τη δασκάλα του σχολείου γιατί δεν κάθεται κανονικά στην καρέκλα .. μαζί με τις άσκοπες συνομιλίες με τους συμμαθητές.

Οι κουραστικές ομιλίες βασικά γίνονται παντού καθότι μιλάει συνέχεια και παντού και διακόπτει τους πάντες.

Αυθόρμητο όσο δεν πάει, σκαρφαλώνει παντού και δεν πολυσκέφτεται πριν πει ή κάνει κάτι χωρίς να έχει την αίσθηση του κινδύνου.

Τελειώνει βιαστικά ο,τι του έχετε αναθέσει και το αποτέλεσμα είναι μια προχειροδουλειά όχι επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι καλύτερο αλλά επειδή βαριέται γρήγορα και τα “ξεπετάει” όλα.  Υπάρχει και η αδυναμία ολοκλήρωσης (task) η οποία συναντάται πιο συχνά από την “προχειροδουλειά”!

Έλλειψη υπομονής και μηδενική αναμονή. Επιζητεί να έχει προτεραιότητα στις ζωές όλων που βρίσκονται γύρω του.

Αντιμετώπιση είναι η σωστή διάγνωση για αρχή!  Τα παιδιά που απλά επιζητούν την προσοχή των γονιών τους και ξεσπάνε σε αντιδραστικές συμπεριφορές δεν έχουν ΔΕΠ-Υ αλλά ανάγκη για όρια, παιδεία, στοργή και αγάπη…

Η σωστή διάγνωση γίνεται από ειδικό (εκπαιδευμένο για τέτοιου είδους διαγνώσεις) ο οποίος θα λάβει γνώμονα πριν την διάγνωση τα πορίσματα από ψυχολόγο (εαν δεν κάνει την διάγνωση ψυχολόγος) που θα έχει παρακολουθήσει το παιδί σε συνδυασμό με τον δάσκαλο του σχολείο. 

ΜΠΟΡΕΊ να χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή, χωρίς να είναι κανόνας για όλες τις περιπτώσεις με ΔΕΠ-Υ. Ως ψυχολόγος, θεωρώ οτι η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να είναι της “μόδας” στο εξωτερικό αλλά γενικά δεν είναι κάτι που συστήνω για την αντιμετώπιση της ΔΕΠ-Υ.

Όλα εξαρτώνται από το κατά πόσο η νόσος προκαλεί έκπτωση στην ομαλή λειτουργία της ζωής του παιδιού.

Θα πρέπει οι γονείς με το δάσκαλο να βρίσκονται σε συχνή επαφή για την πρόοδο του παιδιού ώστε να δημιουργήσουν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις δυνατότητες- ικανότητες του ίδιου του παιδιού. 

Το παιδί θα πρέπει να κάθεται μακριά από ερεθίσματα ώστε να μην του αποσπάται η προσοχή με το παραμικρό (να κάθεται δίπλα σε επιμελείς μαθητές, στο πρώτο θρανίο δίπλα στον δάσκαλο, μακριά από παράθυρα και πόρτες στην αίθουσα..).

Να μην απορρίπτουμε τις προσπάθειες του παιδιού είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι γιατί θα βιώσει το αίσθημα της απόρριψης και της ματαίωσης. 

ΜΗΝ φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια για τις καινούργιες συμπεριφορές του παιδιού που μπορεί να αναπτύξει κατά τη πορεία.  Με αυτόν τον τρόπο θα έχετε τη σωστή επιστημονική συμβουλή από τον ειδικό για το τρόπο διαχείρισης της εκάστοτε κατάστασης.  

Να υπάρχει: 
ΟΡΓΑΝΩΣΗ (στη ζωή του γενικά, παιχνίδι, διάβασμα, ύπνος)

ΟΡΙΑ

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ

ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΣΥΖΉΤΗΣΗ

ΟΔΗΓΙΕΣ (ΓΡΑΠΤΈΣ)

ΟΧΙ ΤΙΜΩΡΙΑ! Να κάθεστε κοντά του ώστε να του μιλάτε και να το κοιτάτε σε συχνά διαστήματα. Να του εξηγείται το γιατί ώστε να καταλαβαίνει. 

ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ και έπαινος στις σωστές συμπεριφορές.

Σταθερότητα στις απόψεις σας. 

Όμορφο και ήρεμο περιβάλλον στο σπίτι. 

Τα θετικά της νόσου! 

Αυτά τα παιδιά θα σας βοηθήσουν όπου τους ζητήσετε! Άκρως φιλότιμα, δημιουργικά και με μεγάλη φαντασία θα σας εκπλήξουν!

Είναι ευαίσθητα αλλά δεν κρατάνε κακία και ξεχνάνε γρήγορα τα «άσχημα».

Εάν δεν χάσουν το ενδιαφέρον τους μπορεί να γίνουν πολύ καλά σε ο,τι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον, Η/Υ, αθλήματα κτλ… 

Συμβουλή! 

Πολύ πολύ υπομονή και αγάπη!!!  <3  <3  <3

Ψυχολόγος online Χριστίνα Ερατώ Ζυμβραγού στην Σκύδρα
Οικογένεια

Bullying ή πιο απλά, σχολικός εκφοβισμός

Η βία, όταν χρησιμοποιείται για καλό, είναι αποδεκτή. Είναι σωστό αυτό; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τους νταήδες;

Μέσα από τους δικούς σας προβληματισμούς, ένα θέμα επίκαιρο και επικίνδυνο. Κάποιες απόψεις και ερωτήσεις δικές σας:

«Θα μάθω στο παιδί μου πολεμικές τέχνες, για να σπάσει τα μούτρα σε όποιον πάει να τη στριμώξει. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε βία στους πολέμους».

«Είναι θέμα παιδείας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Κάποιοι γονείς είναι εντελώς ανεύθυνοι».

«Σε ποιον μπορεί να μιλήσει αυτός που θα δεχτεί το Bullying; Ειδικότερα με τις μικρότερες ηλικίες τι μπορούμε να κάνουμε;».

Ας αναλύσουμε λίγο τα παραπάνω θέματα και ας τα αναπτύξουμε ένα βήμα παραπέρα.


Οι πολεμικές τέχνες απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται εκτός «τατάμι», όπως πχ ονομάζεται  ο χώρος άθλησης στο τζούντο (μπορείτε να επιλέξετε, όμως, όποια πολεμική τέχνη επιθυμείτε, που να σας εκφράζει). Πρόκειται για αμυντικές τέχνες που σου μαθαίνουν να ελέγχεις, να σέβεσαι, να αγαπάς τον εαυτό σου και τον «ούκε» σου − τον αντίπαλό σου. Να δοκιμάζεις, επίσης, τα όριά σου και να έχεις διαύγεια πνεύματος. Επίσης, εάν χρησιμοποιήσεις τις πολεμικές τέχνες −τις αμυντικές, επομένως, κατά τη γνώμη μου− για άλλο λόγο, διώκεσαι ποινικά και καταλήγουν έτσι να λειτουργήσουν εις βάρος σου − άσε που μπορεί να σκοτώσεις άνθρωπο, γιατί, ανάμεσα σε άλλα, δεν ξέρουν όλοι πώς να τοποθετούν τα «χέρια» τους όταν πέφτουν! (λίγο τραβηγμένο, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να επισημάνω ..)

Εάν όλοι πραγματικά μαθαίναμε, λοιπόν, μια πολεμική – αμυντική τέχνη, αμφιβάλλω εάν θα υπήρχαν καβγάδες, τολμώ να πω…

Να ρωτήσω εγώ τώρα κάτι, με σεβασμό. Γιατί τόση συζήτηση για την εκ των υστέρων αντίδραση και όχι για την εξαρχής δράση; Φροντίστε να είστε δίπλα στα παιδιά σας, να συζητάτε, ώστε να μπορείτε να παρατηρήσετε κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αν αυτή σημειωθεί, στις αντιδράσεις τους, να τα μαθαίνετε ότι είναι ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή τους και να κάνουν τις επιλογές τους, να τα καθοδηγείτε στα στάδια της εφηβείας, να τα συμβουλεύετε για τους ενδεχόμενους κινδύνους τους οποίους μπορεί να αντιμετωπίσουν. Να τα αφήνετε να ζούνε τη ζωή τους και να είστε ένα βήμα πίσω τους, για να τα πιάσετε εάν τυχόν πέσουν, άσχετα εάν λόγω εμπειρίας βρίσκεστε 20 βήματα πιο μπροστά. Πρέπει να τολμήσουν να ζήσουν, να μάθουν, να πειραματιστούν. Να υπάρχει όμως πάντα ένας χρυσός κανόνας: «Δεν θα σκοτώσεις ούτε θα σκοτωθείς. Δεν αξίζει». Αυτή είναι η δική μου άποψη. Να τα μάθετε πότε να φεύγουνε, πώς να δημιουργούν φιλίες, πώς να σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Να βοηθάνε, να αγαπάνε και να είναι δοτικοί.

Όλοι πέφτουμε και πληγωνόμαστε, γιατί ποτέ ο κόσμος δεν ήτανε τέλειος και δεν ξέρω εάν ποτέ θα γίνει − άλλωστε τι είναι τελειότητα;

Η κοινή λογική δεν είναι κοινή − Βολταίρος. Το οποίο σημαίνει ότι δεν ακυρώνω κανέναν και την άποψή του, απλώς έχω τη δική μου και με αυτήν πορεύομαι.

Θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα. Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας με έχουν καλέσει μόνο ΜΙΑ φορά, για να γίνει ενημέρωση σχετικά με το Bullying στους μαθητές. Οι υπόλοιπες προσκλήσεις αφορούν συνήθως το θέμα «Τι είναι το επάγγελμα ψυχολόγος;».

Όσον αφορά, πάλι, την παιδεία; Κάποιοι έχουνε. Κάποιοι όχι.


Ο κάθε γονιός είναι ξεχωριστός και θα αποφασίσει ο ίδιος πώς θα μάθει Ή ΕΑΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙ στο παιδί του να μην κοροϊδεύει τη διαφορετικότητα. Υπάρχει κόσμος “ανάπηρος”, παχύσαρκος, με γυαλιά, σπυράκια, στραβά δόντια, με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Μάθετε στο παιδί να σέβεται και αφήστε του την επιλογή να κάνει παρέα με όποιον άνθρωπο του ταιριάζει, ανεξάρτητα με τα παραπάνω και ανεξάρτητα με την εθνικότητα, το χρώμα και την καταγωγή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι πιστεύω ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ πως τα παιδιά είναι ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ, στο οποίο ζωγραφίζουν οι γονείς τα όνειρα, τις ανασφάλειες, τους στόχους, τα θέλω… Ποιανού όμως; Τα δικά τους ή των παιδιών τους πρέπει να ζωγραφίσουν;

Έχει χυθεί πολύ αίμα στο παρελθόν, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παλέψουν κυριολεκτικά για την υπεράσπιση της ζωής τους, να παλέψουν, επίσης, για τον τόπο τους, για τις αργίες, για τα μεροκάματα. Σε κάποιους αγώνες και σε κάποιες πεποιθήσεις τρέφω σεβασμό. Απέναντι στο ματωμένο χέρι ενός μαθητή που χτύπησε συμμαθητή του, όμως, γιατί δεν βρήκε κάτι καλύτερο να κάνει ή μόνο και μόνο επειδή είχε στραβά δόντια, αναρωτιέμαι…

«Άραγε τον αγάπησε κανείς αυτόν τον νταή;», και προσπαθώ να του δώσω το χέρι μου…